Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Πού είναι οι νέοι;

Πριν από δυο εβδομάδες, ήμουν στο σπίτι μιας φίλης μου. Στην παρέα μας ήταν και ο γιος της. Συζητούσαμε αυτά που συζητάνε όλοι αυτήν την εποχή και κάποια στιγμή ο γιος της είπε με πολύ σοβαρό ύφος «Εσείς φταίτε για όλα. Εσείς τα διαλύσατε όλα». Εννοούσε τη δική μας γενιά. Δεν διαφώνησα μαζί του αλλά του είπα πως, αν μείνει σε αυτό –στο «για όλα φταίνε οι μεγαλύτεροι»-, είναι σίγουρο πως κάποια μέρα θα το ακούσει κι αυτός.
Την περασμένη Τετάρτη, ο γιος της φίλης μου ήταν στη διαδήλωση στο Σύνταγμα με είκοσι φίλους του. Δεν τον επηρέασα εγώ – θα ερχόταν ούτως ή άλλως.
Έρχονται νέοι άνθρωποι στις διαδηλώσεις. Άλλοι τα σπάνε, άλλοι πετάνε πέτρες στους αστυνομικούς, άλλοι φωνάζουν, άλλοι κάνουν καμάκι – κάποιοι τα κάνουν όλα μαζί. Πάντως, η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων αδιαφορεί και για τις διαδηλώσεις και για τη χρεοκοπία.
Το περασμένο Σάββατο, ήμουν σε σπίτι φίλων και συζητούσαμε για την στάση των νέων ανθρώπων απέναντι στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.
Ένας φίλος μου είπε πως οι δυο κόρες του –γύρω στα 20- αδιαφορούν πλήρως για τα όσα συμβαίνουν. Με διαβεβαίωσε, δε, πως το ίδιο συμβαίνει και με τις παρέες τους. Δεν δίνουν δεκάρα.
Η άποψή του ήταν πως οι νέοι δεν περιμένουν τίποτα θετικό. Πιστεύουν πως δεν μπορούν να επηρεάσουν την άρρωστη κατάσταση της Ελλάδας, θεωρούν τη χώρα τελειωμένη, οπότε περιμένουν υπομονετικά να διαλυθεί εντελώς. Περνούν όσο καλύτερα μπορούν με τις παρέες τους και περιμένουν.
«Δεν σέβονται τίποτα οι νέοι» μου είπε ο φίλος μου – ως διαπίστωση, δεν τους κατέκρινε.
Τώρα, εδώ πού τα λέμε, η φράση «οι σημερινοί νέοι δεν σέβονται» ακούγεται από αρχαιοτάτων χρόνων –κάθε γενιά λέει το ίδιο για την επόμενη. Από την άλλη, είναι χρέος των νέων να μη σέβονται. Πρέπει να θέλουν να τα αλλάξουν όλα.
Βέβαια, σήμερα δεν είναι μόνο οι νέοι που δεν σέβονται. Κανείς δεν σέβεται κανέναν. Τα παλιότερα χρόνια είχες κι ένα λόγο να σέβεσαι τον άλλον. Μπορεί να είχε πολεμήσει στην Αλβανία, να είχε εξοριστεί, να μεγάλωνε τα παιδιά του με αγώνα, να ήταν τίμιος άνθρωπος. Σήμερα ποιον να σεβαστείς; Τα λαμόγια που κάνουν κομπίνες ή τους προσκυνημένους που φιλάνε κατουρημένες ποδιές για να σώσουν τον κώλο τους;
Το καλό της χρεοκοπίας είναι πως γύρισε τον καθρέφτη πάνω μας και είδαμε ποιοι είμαστε. Κάποιοι αποφεύγουν να κοιτάξουν τον καθρέφτη αλλά -αργά ή γρήγορα- θα αναγκαστούν να το κάνουν. Όσο και να θέλεις να ρίξεις τις ευθύνες στους Γερμανούς, στους μετανάστες και στον ανάδρομο Ερμή, θα έρθει η ώρα που θα σηκώσεις το βλέμμα και θα δεις στον καθρέφτη τον δολοφόνο. Άλλωστε, εσύ ψήφιζες όλα αυτά τα χαμένα κορμιά.
Μεγαλώσαμε με άπειρους εθνικούς μύθους. Μεγαλώσαμε με ψέματα. Με διαρκή προπαγάνδα. Οι γενναίοι Έλληνες, οι ήρωες Έλληνες, οι Έλληνες που είναι γεννημένοι νικητές, οι Έλληνες που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού, οι Έλληνες που «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι περπατούσαν ακόμα με τα τέσσερα» και διάφορες άλλες ανοησίες.
Όταν πριν από μερικά χρόνια κάποιοι νεαροί έκαιγαν ελληνικές σημαίες, η κοινωνία ταράχτηκε. Και αντί όλοι να σκεφτούν τι είναι αυτό που κάνει νέους ανθρώπους να καίνε το εθνικό σύμβολο, προτίμησαν να τους επιτεθούν και να τους βρίσουν.
Αυτοί οι νεαροί που έκαιγαν τις ελληνικές σημαίες χτυπούσαν την καμπάνα και ειδοποιούσαν πως η Ελλάδα είναι βαριά άρρωστη. Κανείς δεν άκουγε.
Οι νεαροί έκαιγαν τις ελληνικές σημαίες και τους έβριζαν αυτοί που έκαιγαν την Ελλάδα. Κάποιοι έκαιγαν ένα πανί και κάποιοι έκαψαν τη χώρα. Σήμερα αυτό είναι ξεκάθαρο.
Ο φίλος μου ήταν σκεπτικός αλλά και αισιόδοξος. Δεν μπορείς να φορτώσεις τις ψυχές των σημερινών παιδιών με τους εθνικούς μύθους που φάγαμε εμείς και οι προηγούμενοι κατακέφαλα – δεν πιστεύουν αυτές τις ανοησίες και το διαδίκτυο βοηθάει να ξεστραβωθούν. Ίσως, η επόμενη γενιά Ελλήνων να είναι η πρώτη που θα μεγαλώσει κανονικά – χωρίς πλύση εγκεφάλου.
Με βοήθησε αυτή η συζήτηση με τον φίλο μου. Συνειδητοποίησα πως οι νέοι άνθρωποι μας έχουν χεσμένους. Μας έχουν χεσμένους εντελώς. Ευτυχώς.
Στον Δημήτρη που γιορτάζει σήμερα. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τις κόρες σου.
(Την φωτογραφία την τράβηξα το βράδυ της Πέμπτης 20 Οκτωβρίου στην Ερμού)
(Η απουσία των νέων από τις διαδηλώσεις με είχε απασχολήσει –από άλλη οπτική γωνία και πριν από λίγο καιρό: «Γιαγιά, είχε κόσμο στη διαδήλωση;»)

http://pitsirikos.net

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Share

Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites